Een goede vriend verzuchtte laatst op facebook dat mensen niet meer in staat lijken om zelf na te denken. Ik ben het met hem eens. Maar ik geloof dat het komt omdat we geen verantwoordelijkheid meer (willen) dragen. En dat is volgens mij weer terug te leiden naar de idioot doorgeslagen claimcultuur. ‘Gebruik je eigen hoofd’, roep ik regelmatig. Maar dat is geen mode meer.
Niet alles wat over de oceaan komt is een zegen voor de mensheid. Amerika wordt door sommigen nog steeds als het beloofde land gezien. Maar dat was toch echt de plek waar je als eerste voor het minste of geringste een rechtzaak aan je broek kreeg. Gevolg is dat iedereen zich zoveel mogelijk probeert in te dekken en nergens meer verantwoordelijkheid voor neemt. We moesten daar aanvankelijk in ons nuchtere kikkerlandje hartelijk om lachen. Die malle yanken ook. Inmiddels is het over het water hierheen gewaaid en staat je eigen verzekering in de startblokken om te kijken of iets wat bij jou gebeurt en waarvoor je dus bij hen al jaren premie betaalt kan worden verhaald op een andere partij.
Accuzuur, niet opdrinken…
Ik vind dit een kwalijke ontwikkeling. Tegelijkertijd heb ik geen idee hoe we dit kunnen terugdraaien. Maar het is volgens mij de reden van idiote waarschuwingen als: stop niet uw hond in de magnetron om hem op te drogen. Of: het wordt morgen dertig graden, trek niet uw ski-jas aan. Ik denk dat we daar ook aan te danken hebben dat we vroeger een groene weerkaart zagen met vrolijke gele zonnetjes als het warm werd, terwijl er nu een dreigend rode versie is, die met alarmmeldingen, hel en verdoemenis wordt gepresenteerd. Dat niet zelf nadenken zorgt er volgens mij ook voor dat er nog steeds mensen met paarden in een trailer rondrijden als de mussen van het dak vallen. Die wachten tot de overheid een vervoersverbod voor vee oplegt. Tot die tijd kan het gewoon… Overigens moet ik daar wel bij opmerken dat er tegenwoordig superdeluxe vervoersmiddelen voor paarden zijn mét airconditioning, waarin ze koeler staan dan buiten in de schaduw.
Straks ook verboden
Dat niet zelf nadenken leidt tot steeds meer overheidsingrijpen, waar we dan vervolgens erg op mopperen. Zo was ik op die ene hete dag naar de Slufter gegaan. Voor niet-Texelaars: een natuurlijk gat in de duinenrij, waardoor een fantastisch gebied is ontstaan, waar een zeearm naar binnen loopt. Die is helaas afgezet met een touw, want broedgebied. Maar je mag er aan de zijkant langs. Omdat je een paar kilometer tot de zee moet lopen, doet praktisch geen toerist dat, dus ik lag daar moederziel alleen. Tot er een jong gezinnetje aan kwam zwoegen, met parasol en twee scheppen. Ik dacht nog: een kuil graven op het strand, waar heb je zin in met dit weer. Maar nee, het spul klom tegen het duin op. Duinen, je weet wel, die kwetsbare dingen die ervoor zorgen dat Texel niet vol water loopt. Bovenop begon pa verwoed te spitten. Dus uitgerekend op de plek die als zeewering dient, onze bescherming tegen natte voeten, ging meneer even lekker het helmgras weghakken voor een zitje. Terwijl er kilometers leeg strand voor hun neus lagen, waar je jezelf een hernia kunt spitten zonder enig nadelig effect op de natuur.
Misschien vereist het inzicht in wat hieraan verkeerd is wat meer hersencellen dan de gemiddelde toerist bezit, maar ik geef je op een briefje dat over niet al te lange termijn op deze plek dus óók een hek staat met een verbodsbord. Met dank aan de niet nadenkers die tegelijk vinden dat de hele wereld alleen om hen draait. Als zij maar lekker zitten. Ik weet uit ervaring dat er in die duinen de nodige bijtende zandvliegen en dazen leven. De natuur heeft zo haar methoden voor karma.
Lekker in de zon
Onze paarden stonden intussen de hele dag in de brandende zon. Voordat jullie mij aanklagen: daar kozen ze helemaal zelf voor. Gelukkig heeft Staatsbosbeheer nog een paar bomen langs de rand van onze wei laten staan, zodat er in de middag een strook schaduw is waar ze naartoe kunnen. Maar dat deden ze dus niet. We hebben gezorgd dat de waterbakken constant vol vers water waren. Of paarden nadenken heeft de wetenschap twijfels over, maar ik ga ervan uit dat ze het in dit geval prima zelf konden uitzoeken. Ze leven allemaal nog, maken een tevreden en happy indruk en ik heb ’s avonds in het afgekoelde bos heerlijk gereden. Van mij mag die zomer nog wel even duren.