Het is altijd afwachten hoe een nieuw paard werkelijk is. De ware aard komt meestal pas naar boven als hij heeft ontdekt dat hij zich echt op een veilige plek bevindt, waar hij niet meteen weer vandaan wordt gehaald. En wat ‘veilig’ is, is anders voor een paard dan wat wij eronder verstaan. Je kunt er wat clichés op loslaten. Rust en regelmaat om te beginnen, maar vooral ook kudde, onbeperkt ruwvoer en vrije beweging.
Met dat ‘kudde’ ben ik bij nieuwe paarden altijd even voorzichtig. Ook al zijn ze niet ziek of zwak, een verandering geeft altijd een verstoring van een evenwicht en dat heeft invloed op immuunsystemen. Daardoor kunnen onderliggende zaken of dingen die een paard ongemerkt en op zich probleemloos bij zich draagt toch ineens de kop opsteken. Vandaar dat ze hier echt een tijd apart staan. In die periode kunnen ze elkaar wel van een afstandje zien en went de nieuweling aan de routine op stal. Er heerst bij ons altijd veel rust. Ze krijgen allemaal tegelijk eten, ze gaan er allemaal tegelijk uit ’s ochtends. De nieuwkomer ook, die gaat in de paddock, van waaruit hij de wei goed kan zien.
Steeds meer wormproblemen
In deze periode wil ik perse dat het nieuwe paard wordt ontwormd. Ook al wordt bezworen dat dat pas nog is gebeurd. Parasietenbestrijding doe ik in overleg met de dierenarts, die met vaste regelmaat mestonderzoek doet. Hoe lastig ook in de natte periodes, wij doen aan mestruimen in de wei. Ik heb een indeling, zodat we allemaal om de beurt de klos zijn. Het is best zwaar werk, maar het gaat om de gezondheid van je paard. Ik denk dat het een onderschat fenomeen is, problemen door wormen. Nadat duidelijk werd dat standaard ontworming voor resistentie zorgde, is wormbestrijding op sommige plekken flink in de benen gezakt. Daardoor komen er tegenwoordig weer vaker ernstig zieke paarden voor, die helemaal vol zitten. De rest-schade die dat kan veroorzaken en voor de rest van zijn leven een paard kan verzwakken, wordt gemakshalve vergeten. Denk daar aan, als je met een zware kruiwagen door de wei loopt te ploeteren. En het feit dat jij niet naar de sportschool hoeft, je combineert je work out met iets nuttigs….
Morgen in de wei…
Er wordt vaak geroepen dat het ideale paard niet meer bestaat. Ze mankeren allemaal wat, zijn niet braaf, te sloom of zo niet dan veeeeel te duur. Misschien is het inderdaad nog te vroeg, maar Sjakie heeft voorlopig een hoop groene vinkjes achter zijn naam. Hij is voorbeeldig in de omgang en -hoewel groen in het rijden- eerlijk. Van de week hebben we het eerste rondje naar buiten gemaakt. Ik had superbrave Harry geleend als bliksemafleider voorop, maar dat was niet nodig. Sjakie kijkt niet op of om. Hij is wakker, maar gehoorzaam. Auto’s, fietsers, loslopende honden, gekke bankjes in het bos of vuilnisbakken deren hem totaal niet. Ik hoop dat hij net zo op vlechtjes en roze strikjes gaat reageren. Aan liefde voor hem geen gebrek en dat verdient hij zeker. Morgen mag hij voor het eerst in de wei. Hij heeft de afgelopen dagen al even met de rest mogen kennismaken, één op één. Hij lijkt cool, maar hoe het gaat uitpakken met de rangorde is nooit te voorspellen. We gaan het zien. Er is gras, dus afleiding genoeg.
Gouden handen
Over genereus gedrag gesproken, ik had deze week de osteopaat over de vloer. Je gunt ieder paard iemand met zulke gouden handen. Ik had het hele verhaal gedaan. Ze liep kordaat op DD af, pakte zijn schouder- en borstspier en…hij steeg op. Voor het eerst liet hij heel duidelijk zien wat hem pijn deed. En zo te zien veel pijn. Maar hij deed dat keurig, zonder ons te krenken. Hij kreunde, gooide met zijn hoofd en beet in zijn touw. Nadat ze zijn kreupele rechterkant had losgewerkt liep hij met dat been ineens vrijwel goed, maar zette hij links niet helemaal naar voren. Het lijkt erop of hij een rare spagaat heeft gemaakt. Ik moet nu iedere dag oefeningen met hem doen om zijn schouders en borst los te maken. Omdat de singel enigszins op die plek loopt is rijden nog niet aan de orde. Over twee weken komt ze terug en kijken we weer. Ik heb nooit geweten dat problemen zo hoog zo’n hevige belastingskreupelheid konden veroorzaken, maar eigenlijk is het wel logisch. Denk aan een dikke bloeduitstorting die klem zit onder het schouderblad. Als het been naar voren beweegt komt die minder in de knel dan bij een zijwaartse richting. Het is nog steeds afwachten en oefeningen doen, maar ik heb iets meer hoop.