Een zwaar jaar

Het is vandaag op de dag af precies een jaar geleden dat om tien uur s avonds de telefoon ging. Mijn neefje, volledig overstuur en nauwelijks verstaanbaar. Mijn zus, zijn moeder, was in elkaar gezakt en overleden. Zomaar, zonder enige waarschuwing. Ze heeft er niks van gemerkt, zeggen anderen dan om de pijn te verzachten. Nou, dat verzacht niks.

Hoewel ik denk dat ik er niet in ben blijven hangen, overheerst nog altijd het ongeloof. In mijn hoofd wil het er nog steeds niet helemaal in. En er zijn nog zoveel momenten dat ik denk: oh, effe Wendy appen. Tja, dat kan dus niet meer. Het is een raar soort gevoel. Leeg en ook een beetje schrijnend. Niet dat we zo dik waren dat we wekelijks bij elkaar over de vloer kwamen of elke dag belden. Ze woonde in het Gooi, da’s ook niet helemaal om de hoek. Maar ze was er wel altijd, ergens op de achtergrond, met een onlosmakelijke band. Je blijft toch altijd terugdenken aan dat laatste contact dat je had. Ze stuurde op de ochtend dat ze overleed per whatsapp een uitnodiging voor haar verjaardag een dikke week later. En ik liep een deel van die dag te denken wat ik haar in hemelsnaam voor kadootje zou geven.

Alles gaat gewoon door

Dat er iemand in je binnenste cirkel doodgaat is altijd naar. Mijn ouders leven allebei niet meer en ik heb daar heus verdriet van gehad, maar dat was toch anders. Sowieso ging dat geleidelijker, je kon min of meer aan het idee wennen. En het voelt gek genoeg ook wel iets natuurlijker, dat je ouders wegvallen. Zo zonder enige aankondiging of voorbereiding blijft voelen als iets dat onaf is. Iets dat niet zo had gemoeten. Maar ja, wat doe je eraan?

Pats, boem…weg

Op een warme augustusdag stond ik in de wei en viel Socrates naast mij dood neer. Hij was op leeftijd, dus op zich een mooie dood. Ik was erbij, hij heeft er niets van gemerkt. Wat wil je nog meer. Met meeste oude paarden is het tobben en een aflopende zaak, waarin jij dan die beslissing moet nemen. Een nare tijd, die mij met hem bespaard is gebleven. Toch kwam het verdriet om hem hard aan. Misschien ook wel een stukje onverwerkte rouw?

Partner is er ook van hersteld

Sinds de dood van Socrates is DD niet meer zichzelf geweest. Hij is down, speelt niet meer met zijn vriend Harry en lijkt zijn looplust kwijt. Eerst dacht ik dat het kwam omdat de hele dynamiek in de kudde was veranderd. Socrates was weliswaar de laagste in rang, maar wel de stabiele factor waar ze allemaal op bouwden. Langzamerhand werd duidelijk dat er meer aan de hand is. Vandaar dat ik gisteren maar weer naar de kliniek ben gegaan voor een onderzoek, met lood in mijn schoenen. Mijn bange vermoeden werd bevestigd: artrose in zijn SI gewricht en een flinke hernia. Er is nog een klein sprankje hoop. Ik ben al blij als hij geen pijn meer heeft, ook als dat betekent dat ik alleen nog maar stap en draf kan doen. Of misschien helemaal niet meer kan rijden. Het is nog niet zover, we gaan een traject in van pijnmedicatie en therapeutisch bewegen. Partner is tenslotte ook aardig hersteld van een flinke hernia en die liep nog beroerder dan DD.

Het einde van dit jaar nadert. Het was niet zo’n best jaar. Ik zit soms ‘s avonds op de bank en dan voel ik me zwaar. Het gaat hard en toch ook weer te langzaam voorbij, de tijd. Slijt pijn? Een beetje, maar het litteken is niet pijnloos. Zonlicht, onbezorgd lachen en keihard over het strand galopperen…een droom of een voornemen?