Toen mijn partner mijn partner werd – ik praat over de prehistorie- reed ik al op een hoger niveau dressuur. Hij had geen enkele achtergrond in de paardensport. Zijn referentiekader bestond daardoor enige tijd uit paarden, die zelf trailers in en uit liepen, minstens wissels konden springen of zelfs de piaffe en passage beheersten. Probeer je zijn verbijstering voor te stellen toen hij mee ging naar een landelijke wedstrijd, waar alles, inclusief pony’s en oma’s en opa’s met koelbox, klapstoel en/of paraplu door elkaar vlogen.
Hij leerde snel. In onze internationale tijd was een wedstrijd een complete volksverhuizing, waarbij we lang onderweg waren. Heel gezellig. Hoewel ik een zogenaamde autoslaper ben en vaak al was vertrokken als we de straat uitreden. Ik had geen sponsor of rijke familie, dus we deden dat gewoon met een trailertje. Kun je je nu misschien niet voorstellen. En ook toen was dat zelfs al wat achterhaald. Ik herinner me nog een wedstrijd in Windsor-Engeland. Het was vreselijk slecht weer. Stond ik daar bibberend in de regen achter onze auto in de modder mijn laarzen aan te trekken, terwijl uit de luxe vrachtwagen naast ons -zo eentje met zo’n zijcabine die naar buiten schoof- de heerlijke geur van gebakken eitjes voorbij dreef en de natgeregende deelnemer even een lekkere warme douche nam…
Een beroemd paard op stal
Ik klaag niet. Ik kijk terug op een prachtige tijd met bijzondere herinneringen. Voor meerdaagse wedstrijden kwamen we vaak terecht in B & B’s of hotelletjes op leuke plekken. Als er geen stalruimte beschikbaar was op het terrein, werd er altijd wel wat geregeld. Zo bracht mijn Davy ooit de nacht door in een enorme stal in een historisch vakwerkgebouw met 5 kippen en een haan op de balken boven hem. De hele buurt kwam kijken, want er stond een ‘beroemd’ wedstrijdpaard op stal. Hij had het er kennelijk naar zijn zin, want ik kan me nog herinneren dat hij de dag erna won. Ik weet ook nog een keer dat het wel 40 graden was. Maar ja, decorum hoort erbij, dus aan die pandjesjas. Een proef heeft nog nooit zo lang geduurd. Ik was het flauwvallen nabij, maar Davy liep als een zonnetje.
Zijn overlijden hakte erin
Ik dwaal af. Waar ik naartoe wilde is dat partner in die tijd eveneens mee ging naar trainingen. Ook meestal niet naast de deur. Hij volgde alles op de voet en had er een goed oog voor. Daarnaast had hij een ontzettende klik met Davy. Het ging min of meer vanzelf dat hij thuis wel eens meekeek en dan iets nuttigs zei. Dat ontwikkelde zich tot een punt waarop ik het meeste had aan zijn begeleiding.
Tijden veranderde, paarden kwamen en gingen. Davy bleef tot op hoge leeftijd, zijn overlijden hakte er bij ons beide in. Hoewel Socrates een lief paard is, had partner weinig met hem. Bovendien ging de paardenwereld hem tegenstaan, door het sfeertje dat er heerste, waarbij velen niet in daden tonen wat ze met de mond belijden. Zijn begeleiding stopte.
De editie van WK bommetje
In maart heb ik DD opgepakt na ruim 5 maanden rust. Aanvankelijk vooral door buitenritten te maken. Maar ik voelde wel dat hij voor de gehoorzaamheid hoognodig de bak weer in moest. Ik geef toe dat ik dat in mijn eentje best spannend vond, na ons eendenincident. Belachelijk natuurlijk, want met iemand erbij zit ik lachend een editie van WK bommetje uit. Maar zo kwam het dat ik partner smeekte of hij er even bij wou zitten. Van het één kwam het ander. Hij zei een paar dingen die hem opvielen. Het resultaat was zo’n verbetering dat we er alle drie lol in hadden. Want DD is nogal duidelijk in zijn reacties. Sommige mensen krijgen oorlog als ze met hun partner trainen, ik neem zijn spiegelfunctie graag ter harte. Hij legt namelijk, niet gehinderd door welk gezeur of geteut van ondergetekende, feilloos zijn vinger op de zere plek. Inmiddels rijd ik allang weer ontspannen alleen in de bak. Hoewel ik paardrijden nog altijd zeer serieus neem, sluipen er ook bij mij slordigheidjes in. Als je overgangen niet precies op de letter rijdt, maar zomaar op de plek waar toevallig alles goed voelt, is het eigenlijk niet echt voor elkaar. Als je na drie meter appuyement de sprong in de galop kwijtraakt, dan is doorgaan een nutteloze exercitie en moet je eerst de galop verbeteren. Ik wéét het en toch doe ik het.
Nu nog bedenken hoe ik partner vaker kan bewegen zijn trainersrol weer op te pakken…