Tja, het zat erin dat het een keer zou gebeuren. Paardrijden blijft een risico, al is dat in de meeste gevallen gecontroleerd. Maar het blijft een levend wezen van een bepaalde hoogte, met een eigen brein en de nodige vluchtinstincten. Ik had de eend in de sloot wel gezien, maar was er al een aantal keren langs gereden terwijl hij bleef zitten. Net toen ik er met een lang teugeltje langs stapte, besloot hij toch op te vliegen…
Ik kon me de laatste keer dat ik eraf was gevallen niet eens meer herinneren, zo lang is het geleden. Ik heb wel een paar ‘narrow escapes’ gehad, waarbij ik op het laatste moment toch kans zag om me als een goede kandidaat voor de future guys weer terug in het zadel te werken. Deze keer was er echter geen houden aan.
Er stond een sterke oostenwind. De sloten waren de dag ervoor gemaaid, waardoor het uitzicht op de omgeving aanmerkelijk is toegenomen. Al op de poetsplaats had DD ogen op steeltjes. Het had me misschien iets scherper moeten maken. Ik bedacht me wel dat het handiger was om na het losrijden meteen te gaan galopperen, zodat hij wat stoom kon afblazen.
Hij is niet van het bokkerige soort
Meteen het eerste rondje na het opstijgen deed hij al een Verstappentje, maar daar was ik op bedacht. Ik rijd altijd met een halsriem en die had ik wijselijk vast. Hij verraste me toen dus niet. DD is gelukkig niet van het bokkerige soort. Als hij gaat, springt hij weg met een draai. Heel snel, dus onder je uit als je niet net zo snel meebeweegt. Hij gaat dan twintig meter op topsnelheid, stopt en draait zich met blazende neusgaten om, om te kijken wat voor wereldschokkende gebeurtenis er achter hem plaatsvond. In de meeste gevallen is daar dan niets te zien. Ik ga dan vervolgens door met waarmee ik bezig was, alsof er niets is gebeurd. En vrijwel altijd haalt hij daarna ook zijn schouders op. Zo niet afgelopen zondag. Hij was blazerig en bleef dat. Ook toen ik flink ging galopperen. Iedere toerist op het fietspad was levensbedreigend. Hij was niet tot ontspanning te krijgen.
Met de snelheid van het licht
Ik had slimmer moeten zijn en het bij een half uurtje grote voltes moeten laten. Maar ik ben echt niet heiliger dan de paus. Het irriteerde me dat hij zo strak bleef en ik geen kans zag om al die energie om te zetten in iets constructiefs. Dat is natuurlijk funest voor je fijne motoriek, dus hij zal zich ongetwijfeld net zo aan mij hebben geïrriteerd. In ieder geval hielp het niet voor het bereiken van die zo gewenste ontspanning. Maar so far so good, ik had nog wat galopappuyementen en werkpirouettes gereden en gaf hem aan het begin van de lange zijde naast de sloot een lange teugel… En toen had de eend er genoeg van. Met de snelheid van het licht draaide DD om en ik had ineens geen paard meer onder me. Hoewel ik volgens de regelen der kunst instinctief nog een balletje maakte van mezelf, landde ik op mijn rug ter hoogte van mijn nieren.
Flink gekneusd
Voorzichtig voelde ik of alles het nog deed. DD stond op een paar meter afstand geschrokken naar me te kijken. Ik ben meteen weer opgestapt en heb nog een minuut of tien gereden. Vooral om mijn lijf in een vertrouwde stand te brengen voor de stijfheid zou toeslaan. Pas een paar uur en een hete douche later voelde ik dat ik me kennelijk in een reflex met mijn knie heb vastgegrepen, want die voelt een beetje typisch. Alsof mijn voet blijft staan als ik wegloop. Ik was bang dat ik de dagen erna ongelooflijk stijf zou zijn, maar mijn lijf is kennelijk goed getraind, want het valt reuze mee. Het enige dat flink is gekneusd is mijn ego…