Terwijl we voor de zoveelste keer probeerden de plas water op de betonplaat tussen schuur en wei weg te vegen, liep ik per ongeluk in het pad van de veegmachine. Een deel van de modderdouche belandde in mijn ogen. Eentje voelt nu alsof die met schuurpapier is bewerkt, ondanks grondig uitspoelen. Dus ik zie er wat huilerig uit.
Eerlijk gezegd voel ik me ook wel zo. Terwijl ik me niet kan heugen wanneer ik voor het laatst heb gehuild, want dat komt bij mij niet zo makkelijk. Ik ben nogal gevoelig voor stemmingen, sfeer, donkere dagen en ook wat er op anderen drukt. Als mensen (of paarden) in mijn omgeving gestrest zijn of anderszins niet lekker gaan, dan neem ik dat op één of andere manier mee. Ook als het helemaal mijn problemen niet zijn. Ik wéét dat het zo is, toch heb ik constant een onrustig gevoel van een naderend onheil, dat ik maar niet van me af kan zetten. Het lijkt wel of er iets in de lucht hangt. En het gekke is dat ik het om me heen eveneens merk aan anderen. Mensen zijn gespannen, snauwerig, kortaf, boos. Omdat paarden wereldkampioen spiegelen zijn, voel ik het eveneens aan hen.
Ik stofzuig de stal
Het valt niet mee om de somberheid te doorbreken, met het slechte weer van de laatste dagen. Hadden we net een beetje droog terrein, kletterde de regen nog twee keer zo hevig naar beneden. Alles weer nat. Mijn lijf begon steeds meer te protesteren tegen het zware hooswerk. Ik ben in mijn hoofd nog steeds 18 en ik heb zonder liegen een wasbordje, maar gezien mijn ware leeftijd voelt het steeds meer als een oude wringer. Nadat ik me op een avond compleet gebroken naast hem op de bank liet vallen was voor partner de maat vol. De volgende ochtend sleepte hij me mee naar de bouwmarkt voor de aanschaf van een waterstofzuiger. Ik moet altijd even wennen aan zulke noviteiten, maar na de eerste proefronde was ik om. Het werkt geweldig. Waar maak je het mee, een stalhouder die je stal stofzuigt!
Allergisch voor taalfouten
Sowieso verdient partner alle lof, want hij doet er echt alles aan om mij uit mijn sombere bui te halen. Dat helpt ook echt, vooral omdat hij me altijd aan het lachen kan maken. Zo keek ik een stukje tekst voor hem na en mopperde ik op een t waar die niet hoorde. Stam + T, dat is er toch ingeramd op de lagere school? Basisgrammatica. Vul gewoon ‘lopen’ in. Hij keek me meewarig aan en zei dat dat voor hem net zoiets was als een vuilniszak of een hoop rommel voor mij. Iets waar je ongezien overheen stapt… Daar moet ik dan weer erg om lachen omdat het zo waar is. Hij ergert zich aan rondslingerende dingen die ik -werkelijk waar- niet eens zie. Of wel zie, maar dan denk ik: ‘doe ik zo wel’, om het op slag te vergeten. Het is geen onwil, maar dat is het dus bij hem ook niet.
Als je doet wat je deed…
Hoewel die somberheid niet iets is dat ik expres doe, doe ik mijn best mezelf te vermannen. Op de vraag: am I fun to live with? zou ik graag ‘ja’ willen antwoorden, maar dat is natuurlijk momenteel niet zo voor partner. Hij kent me goed genoeg. Aan de andere kant ben ik ook van fake it till you make it, dus ik blijf dapper lachen. Dat vermannen doe ik ook als ik ga rijden. DD heeft er niks aan als ik als een murwgeslagen zakdoek op zijn rug zit. Ik spreek mezelf streng toe voor ik hem uit de wei pluk en ben wel zo verstandig om me voor te nemen niet te moeilijke dingen te vragen. De laatste dagen was hij ineens de wissel naar links kwijt op de diagonaal. Komt door zijn kramperigheid, heel verhaal. Heeft te maken met iets in zijn brein waardoor aangeleerde bewegingen ineens moeizaam kunnen zijn. Het is niet dat hij niet wil, het komt omdat hij het even niet kan aansturen. Ik ben echt niet beter dan jullie, dus ik wil daar wel eens in blijven hangen. Oftewel: ik ging het steeds weer proberen op die plek. Tot ik mijn verstand terugvond. Ik moest zijn breinpatroon even opnieuw aanleggen. Dus ik reed de wissel na een appuyement. Dat gaat makkelijker, want na zo’n oefening willen ze graag naar het andere afzetbeen. Na een paar geslaagde wissels, ook uit de contragalop langs de lange zijde, probeerde ik het op de diagonaal en: plop, gelukt.
Waar ik nog meer blij van word (dus ZONDER T, schat) en energie van krijg is het lesgeven. Ik krijg er een kick van als ik de harmonie zie groeien. Het gevoel dat ik iets goeds heb overgebracht. En lachen helpt. Zo heeft partner zwarte stoffen mondkapjes. Die legt hij klaar in de bijkeuken. Daar waar ik, met mijn blindheid voor rommel het wasgoed in een bult voor de machine stort. Zo kan het dus gebeuren dat er een verdwaalde zwarte string van mij op het plankje naast de mondkapjes belandt. Tja en als je dan in je haast iets meegrist. Sta je dan, voor de supermarkt…