Het is weer zo’n week waarin niemand reageert op mails of telefonische berichten. Het lijkt de nationale mode tegenwoordig. Gék word ik ervan. Zelfs instanties die iets willen, waarvoor ze mij nodig hebben, reageren niet op verzoeken van mijn kant. Ik probeer een afspraak te maken en meer context te krijgen, maar daarvoor moet ik eerst degene die de opdracht geeft spreken. Het is namelijk wel handig dat ik vooraf weet wíe ik moet interviewen en waarover het dan moet gaan, nietwaar? Ik kan overal over schrijven, maar een beetje input over de insteek is nodig, anders komt er niet uit wat men wil. Ik ben ervaren en niet dom, maar helderziendheid staat er helaas nog steeds niet bij in het rijtje.
Dat mijn stukje werk binnen een grote organisatie geen prio heeft, heb ik alle begrip voor. Voor mij zit er echter wel enige aandrang achter in verband met deadlines. Dus ik heb best een beetje geduld, maar niet oneindig veel. In jullie ogen is mijn werk misschien niet belangrijk, maar voor mij is het dat wèl. Het negeren van terugbelverzoeken voel ik als gebrek aan respect. Alsof wat ik doe totaal niet telt. Ook als je nog niet het juiste antwoord weet of totaal niet weet wat je ergens mee aan moet, als er een vraag ligt om teruggebeld te worden, dan dóe je dat. Zo sta ik er in.
Ik in de problemen door een ander z’n laksheid
Weken na de uiterste datum voor de input en tig genegeerde terugbelverzoeken en mails komt er een karig berichtje met een telefoonnummer van een medewerker die een afspraak voor mij gaat inplannen. Dat is summier, maar iets, dus ik bel snel. Een aardige persoon, maar ze weet zelf ook niet met wie en waarover. Weet je wat, ze gaat het navragen en ze komt er volgende week op terug… Het kost me dan enigszins moeite om rustig en beleefd te antwoorden. Dat moet wel, want de dame in kwestie kan het ook echt niet helpen. Het betekent dat ik waarschijnlijk met vliegende spoed mijn werk moet doen om mijn eigen werkplanning rond te kunnen krijgen. Uitzondering? Welnee, regel tegenwoordig.
Wat een mooi paard
Nog leuke dingen deze week? Ik heb van paard geruild met stalgenote Anja. Haar Harry heb ik wel vaker op gereden en ik ben dol op hem. Er heeft wel eens iemand anders op DD gezeten, maar niet echt een hele training mee gedaan. Omdat wij allebei blijven tutten met de vraag of onze rijdieren wel goed lopen en daardoor halfslachtig rijden, besloten we eens te ruilen. Dat was een mooie eye opener. Zouden jullie ook eens moeten doen. Het viel me op wat een prachtig paard ik toch heb. En na enige argwaan over haar motieven (Anja is een hele vriendelijke zachte ruiter) besloot DD het toch te proberen. Hij walste erover, ik zag geen één rare pas. Ook Harry liep normaal en regelmatig. Er zal heus wel iets zijn geweest in het recente verleden en misschien nog wel wat stijfheid over zijn, beide paarden zijn nu absoluut niet onregelmatig.
Gaan met die banaan
Ondanks dat ik nog steeds denk dat DD ‘iets’ heeft wat hem dwars zit, ga ik hem toch proberen geleidelijk zo netjes en zuiver mogelijk terug in training te nemen. Misschien is het zijn kramperigheid die voortschrijdt, waardoor hij minder controle krijgt over zijn coördinatie. Maar ook daarbij geldt dat hij van niks doen alleen maar slapper wordt en nog ongecoördineerder. Een andere goede vriendin wees me er terecht op dat ik DD wel heel erg zelf laat bepalen hoe hij loopt. Oftewel, ik kom er nauwelijks aan. Lichte aanleuning is natuurlijk prima, maar of hij is gebaat bij zoveel vrijblijvendheid is dan weer het andere uiterste. Dus ik neem me voor weer iets meer input te geven qua tempo, richting en houding. Heeft hij echt ergens last van, dan komt dat er op gegeven moment wel uit. Dan moet hij toch zelf iets aangeven. Tot die tijd helpt het niet om als een slappe vaatdoek halfwas rond te hannesen. Doe het wel of doe het niet.