We lijden allemaal aan de ziekte van meer. Ik heb het wel eens gehad over de ziekte van geld, als de zoveelste megalomane toeristenbungalow hier uit de grond werd gestampt. Of er weer een lading herrie-quads over het eiland scheuren, wat misschien leuk is voor verveelde vakantiegangers, maar zo niet past bij dit eiland. Zolang ermee wordt verdiend, gebeurt het. Zelfs als iemand al zat heeft. Het is echter ook de ziekte van aandacht, die ons in de greep heeft.
Met stijgende verbijstering las ik het bericht dat de -ook door mij- zeer gerespecteerde wetenschapper Dr. Sue Dyson doctor af is. Ze is geschrapt uit het register van dierenartsen, nadat duidelijk is geworden dat ze een brief heeft vervalst. Het ging om een aanbevelingsbrief die ze nodig had om een onderzoek uit te voeren. Dr. Dyson, die ik vaak heb gesproken voor artikelen, is een toonaangevende figuur in de wereld van paardenwelzijn. Haar bevindingen staan aan de basis van veel systemen, denkwijzen en methoden in de hedendaagse paardensport. Ze was bezig met een onderzoek naar het effect van ruitergewicht op de paardenrug. Een heet hangijzer en zo belangrijk dat daar nou eens onbevooroordeelde, wetenschappelijke parameters voor komen. Want iedereen roept maar wat. ‘Als je goed kunt rijden en meebeweegt, is het minder erg’. Is dat echt zo? In mijn ogen is gewicht gewicht. En ook het verhaal dat sommige paardenrassen dat beter kunnen hebben. Ik betwijfel dat. Anatomisch is er geen verschil tussen de ene of de andere ruggengraat. Ze gaan allemaal stuk van teveel druk.
Na de eerste stap volgen er meer
Maar goed, dat terzijde. Er werd onderzoek gedaan en wel door iemand van naam, die al zoveel heeft uitgezocht. En dan nu dit… Je kan zeggen dat het gaat om een administratieve misser, niet om het onderzoek zelf. Maar als iemand bereid is om een complete brief te vervalsen (door een verzonnen arts ‘ondertekend’), dan ben je naar mijn idee ook in staat om op andere plekken de kortste weg te nemen. De eerste stap naast het pad is lastig. Eenmaal gezet, heb je zo een olifantenpaadje. Dus wat zegt zoiets over de rest van de resultaten? Of die van eerdere onderzoeken? Het brengt voor mij alles aan het wankelen, want ik heb veel van mijn denkbeelden gebaseerd op wat zij heeft uitgezocht. Kan ik dat dan nog wel geloven, laat staan verkondigen?
Weer een dopamine-kick
Waarom doe je zo iets? Uitgerekend zij, die al zoveel heeft bereikt. Hét grote voorbeeld. In haar verdediging heeft ze het over een vlaag van verstandsverbijstering. Teveel druk, overspannen, je kent het wel. Naar mijn idee is het de ziekte van aandacht. Je bent er zo aan gewend geraakt om in het middelpunt van de belangstelling te staan als dé toonaangevende persoon die alwéér een baanbrekende ontdekking heeft gedaan, dat je daaraan verslaafd bent geraakt.
Iedereen op social media heeft de ziekte van aandacht. Het is bewezen (ik ga er voor het gemak vanuit dat dat onderzoek wel deugt…) dat je een dopamine-kick krijgt van een digitaal duimpje omhoog. Je krijgt nog meer van dit geluksstofje als er een positieve opmerking onder je bericht staat.
Een fundering op een zeephelling
Ik kan niet anders dan constateren dat ik zelf net zo goed aan de ziekte van aandacht lijd. Aan deze verhaaltjes elke week heb ik verder niks. Ze leveren geen cent op. Er komt ook geen werk uit voort. Dus waarom dan toch die moeite om ze met de wereld te delen? Nou, precies waarom ik jullie er deelgenoot van maak dat ik een bijenzwerm en een bijna verzopen schaap heb gered. Voor die digitale aai over mijn bol. Zeker als de bazen van dat schaap het laten afweten. Dan is het schouderklopje per toetsenbord erg fijn. Is dat slecht? Nee, dat denk ik niet. Als ik maar geen rare kunstgrepen uithaal om die aandacht te krijgen. Het wordt ziekelijk als ik er eerst een schaap voor in het water zou gooien, bij wijze van spreken. Helaas zijn er dus mensen die die morele grens wel overgaan. En ja, wat kan je dan nog wel geloven? De straf voor Dr. Dyson lijkt misschien extreem, maar ze zet wel een hele belangrijke fundering op een zeephelling.
Ik heb ook nog een kikker gered, die één van de katten mee naar binnen had gesleept. Dus kom maar op met die duimpjes, ik ben er zwaar aan toe met al die ellende van tegenwoordig.