De jaarwisseling brengt altijd een dilemma mee in huize Van Daalen. Partner is van de bommen en granaten. Hij heeft daar zelfs zijn beroep van gemaakt. Ik heb sowieso al een hekel aan harde geluiden, maar heb ook nog een stal vol viervoeters die daar geen fan van zijn.
Moet het een keer per jaar kunnen? Tja, dat is dus het dilemma. Ik houd er niet zo heel erg van om mensen iets voor te schrijven. Maar als ze iets doen wat een ander schade berokkent, dan is dat soms nodig. Dit is in een notendop onze democratie en schetst meteen de lastige kanten ervan. Partner steekt hier geen vuurwerk af, dat stadium is hij wel gepasseerd. Maar de gesprekken over wel of niet verbieden op het hele eiland of zelfs in heel Nederland kunnen nog wel eens vuurwerk opleveren, om in stijl te blijven. Het moge duidelijk zijn waar mijn voorkeur ligt.
Het is hier normaal overdag nog rustig…
Het jaar eindigde voor mij niet zo best. Ik wilde in de ochtend nog even te paard, rugoefeningen doen met DD. We wonen in het buitengebied, maar dat bleek dus geen garantie. Een achterlijke gladiool vond het een briljant idee om alvast wat af te steken vlakbij. Ik lag er bijna naast en had vervolgens een hysterisch paard dat bewoog op een manier die zeker niet goed was voor zijn rug. Was er dan niet opgegaan, zou je misschien zeggen. Maar als hij in het land had gestaan, zoals de rest, was hij ook uit z’n stekker gegaan. Ik heb er de rest van de dag van lopen balen.
Machteloos toekijken
Ook in de middag en avond werd er voor wat we normaal meemaken veel afgestoken. De paarden stonden binnen met licht aan, ramen dicht en radio hard. Toch sprong met name DD in paniek rond in zijn stal en er was niets dat ik eraan kon doen, dan met een knoop in mijn maag toekijken. En het klinkt misschien dramatisch, maar ik denk dat hij zijn rug er weer aardig mee heeft vergriept. We waren op de goede weg, nu is het opnieuw helemaal hard en stijf en hij kreunt weer bij het bewegen. Het is toch jammer dat het pleziertje van een paar mensen ergens anders flink wat verdriet en leed kan veroorzaken. Ik kan wel janken. En je mag er niks van zeggen, want het moet toch kunnen die ene keer…
Het Texelse schaap verdwijnt
Maar goed, we hebben het gehad. De stormachtigheid waarmee de jaarwisseling verliep vond ik wel een mooie verwijzing naar het jaar ervoor. En hopelijk niet naar wat er komt. Hoewel qua drukte… ik ben me momenteel heel hard aan het inzetten voor twee zaken die me na aan het hart liggen. De Texelse schapenhouders, die het zo lastig hebben dat de schapen uit het landschap dreigen te verdwijnen. Texel zonder schapen, kun je het je voorstellen? Nou, ik ook niet. Dus gaan we een avond houden om tot daadwerkelijke oplossingen te komen. Waarbij we de oplossing dat ze wél verdwijnen ook meenemen.
Het andere waaraan ik met liefde veel tijd besteed is de Paardenkamp in Soest. Waar oude paarden een mooi leven wordt geboden, met veel kennis van zaken. Ik doen dit niet alleen voor die paarden, maar ook omdat dit kenniscentrum er op allerlei manieren alles aan doet om informatie te verspreiden, waardoor het leven voor álle paarden kan verbeteren. Niet door star vast te houden aan tradities, maar door gedegen onderzoek, testen, uitproberen en de kennis over goede initiatieven belangeloos te delen.
Leeg huis, leeg hoofd
Verder zijn we de zolder aan het uitmesten. Echt zo’n klusje voor dit soort dagen. Maar we zijn niet de enige, want de kringloopwinkel neemt al bijna niets meer aan! Overdaad en luxe. Recyclen vind ik prima, weggooien van op zich goeie spullen is lastiger. Maar het gaat er wel uit, want ik wil er vanaf. Ruimte in je huis, ruimte in je hoofd. En in mijn koffer want….ik ben aan het inpakken. Volgende week meer!